سلام به همه ی دوستای گلم امیدوارم که روزگار خوبی داشته باشید....
حدود ۱۸ سال پیش بود که کتاب اشک مهتاب از مرحوم مهدی سهیلی رو خوندم. اون روز تو اون حال و هوای جوونی بعضی از شعرهاش خیلی به دلم چسبید. یکی از اونها رو با نام دختر زشت چند روز قبل براتون نوشتم حالا یکی از شاهکارهای اون کتاب رو با هم می خونیم....
غروبی بود و صحرایی غم آلود
به رخسار افق، دردی نهانی
به کوه و دشت خورشید جهانتاب
همی پاشید گردی زعفرانی
نصیب ابر میشد رنگ زردی
در آغوش سپهر لاجوردی
درون سینه ی دریای آرام
نمایان بود نقش روی خورشید
بسان خرمن زر، چهره ی مهر
میان آب دریا میدرخشید
کلاغی روی دریا بال میزد
جوانی، نی در آن احوال میزد
زمِین در ماتم هجران خورشید
چو مصروعی دمادم جان بسر بود
تو گویی جان او بر لب رسیده
که همچو دردمندی محتضر بود
ز برّ و بحر و دشت و جنگل و کوه
همه بودند غرق درد و اندوه
زمین گویی به گوش شمس میگفت -
که : دور از روی تو خاموش و سردم
مرو ، ای گرمی جان من از تو
بمان تا روز و شب دورت بگردم
مکن عزم سفر ، آرام من باش
تو بخت روشنی بر بام من باش
ولی مهر درخشان نرم نرمک -
ز پیش دیده در مغرب فرو رفت
تو گویی نو عروس نامرادی -
به زیر خاک با صد آرزو رفت
زمین هم در عزای روی خورشید
به تن از شب، لباس سوگ پوشید
پس از چندی ز پشت کوه خاور -
جمال نقره فام ماه ، سر زد
فلک با دست ماه عالم افروز
در و دیوار را رنگی دگر زد
ربود از دیده بینندگان خواب
که دارد عالمی دامان مهتاب
در آن دم بر فراز تخته سنگی -
که بر پیشانی ساحل عیان بود
سر مهپاره ی خورشید رویی -
بدامان جوانی خسته جان بود
جوان در ماهتاب بوسه انگیز
همی زد بوسه بر چشمی هوس ریز
نگاه آندو ، با هم راز میگفت
نگاه ، عاشقانرا صد زبان است
بود پوشیده از چشم من و تو
هر آن رازی که بر عاشق عیان است
(( تو مو می بینی و او پیچش مو ))
(( تو ابرو ، او اشارت های ابرو ))
جوانک زلف دختر را به نرمی
به انگشت نوازش تاب میداد
پریرو گریه میکرد از سر شوق
به نرگس های چشمش آب میداد
میان گریه گاهی خنده میکرد
لبش کار مه تابنده میکرد
جوانک زیر لب با خویش میگفت:
- مه من ، دلربا شیرین دهانست
(( میان ماه من تا ماه گردون ))
(( تفاوت از زمین تا آسمان است ))
قمر ، این زلف عطرآگین ندارد
قد موزون ، لب شیرین ندارد
لبش چون مادری گم کرده فرزند -
بروی چهره ی جانانه میگشت
تو گویی در میان بوستانی -
بروی برگ گل ، پروانه میگشت
گل یک بوسه از شیرین دهانی -
بود شیرین تر از جان جهانی
پریرو تا برد دل را ز عاشق -
به نگام نیازش ناز میکرد
خمار آلوده نرگس را به صد ناز -
گهی می بست و گاهی باز میکرد
دلارامی که رمز عشق داند
گهی جان می دهد گه میستاند
جوان ، آهی کشید و گفت : ای گل -
(( چه خوش باشد که بعد از انتظاری...))
کلامش را برید و گفت آن ماه : -
(( به امیدی رسد امیدواری ))
جوان گفتا که : من امیدوارم
پری گفت : امشب امّیدت بر آرم
هزاران راز دل گفتند با هم
که گوش باد هم نشید آن را
بلی ، راز دل آشفته دلها
نخواهد بار منّت از زبان را
به چشم یکدگر تا خیره بودند -
هزاران گفته از هم میشنودند
جوان با چشم گریان ، گاهگاهی -
بچین موج دریا خیره میشد
غم و شوق و امید و نا امیدی -
بجان دردمندش چیره میشد
زمانی از ته دل ، ناله ها داشت
حکایت ها نهانی با خدا داشت
گهی عاشق ز سوز سینه ی خویش -
به روی یار ، گرد آه می ریخت
گهی با قطره های روشن اشک -
ستاره بر رخ ان ماه می ریخت
ز اشک و آه ، طوفانی بپا بود
خدای عشق آنجا (( ناخدا )) بود
پریرو ، موی عطر افشان خود را -
پریشان در مسیر باد می کرد
ز هم پاشید بنیاد جوان را
که در عاشق کشی بیداد می کرد
ورق میزد کتاب دلبری را
که تا خواند فصول آخری را
جوان ، آهسته و آرام آرام
سرش بر سینه ی معشوق خم شد
فروغ از دیده ی او رخت بر بست
صدای ناله اش یکباره کم شد
ز شوق خود به پای یار جان داد
به جانان بهتر از جان کی توان داد؟
در آن حالت بروی عاشق زار -
نسیمی نرم نرمک باد می زد
زمرگ عاشقی هجران کشیده -
خروشان موج دریا ، داد می زد
پریرو با نگاهی حیرت آمیز -
پریشان بود با حالی غم انگیز
در آن دم ناله ی صحرا نوردی -
به کوه و دشت پیچید از ره دور
که او با سوز دل این شعر میخواند -
به آهنگ (( نوا )) اما به صد سوز
خوش آن دلدادهای کاین بخت دارد
که پیش روی جانان جان سپارد
دلتان لبریز از ترنمهای بهاری.........
من نه عاشق هستم و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من!